เปิดโลกกว้างเปิดความคิด ผ่านการหลักรัฐศาสตร์

รัฐศาสตร์ คือ ความรู้ที่เกี่ยวกับการเมืองและปกครองตามแนวคิดที่ดีที่สุด ภาษาอังกฤษเขียนว่า “POLITICAL SCIENCE” ผู้ที่ช่ำชองในยุทธจักรด้านการเมืองการปกครอง คือ เพลโต (Plato , 427-347 ปีก่อนคริสต์ศักราช) ที่ได้รับการยกย่องว่าเป็นบิดาของวิชาทฤษฎีการเมืองและอริสโตเติล (Aristotle,384-322 ปีก่อนคริสต์ศักราช) ผู้ถือว่าเป็นบิดาของวิชารัฐศาสตร์ตะวันตก เขาสองคนนี้เสนอแนวคิดที่ดีที่สุดในการปกครองในสมัยนั้น คือแนวความคิด ที่สำคัญของนักปรัชญาการเมืองกรีกโบราณทั้งเพลโตและอริสโตเติลนั้น มุ่งพิจารณาความสัมพันธ์เชิงอำนาจระหว่างมนุษย์กับรัฐในแง่คิดปรัชญาการ เมือง(political philosophy) ด้วยการมองปัญหาสังคมที่เกิดขึ้น การแสวงหาความยุติธรรม และรูปแบบของการปกครองที่ดี โดยมีภารกิจหลักพื้นฐานหรือที่เรียกว่าเจตจำนงค์อันเป็นเป้าหมายทางการเมือง ของรัฐและรัฐบาลคือการสร้างสรรชีวิตที่ดีแก่ประชาชนในรัฐ แต่ภายหลังก็มีกลุ่มที่ไม่เห็นด้วยคือ นักปราชญ์ กลุ่มสตอยอิกส์ (Stoic Philosophist) ในยุคโรมันตอนต้น มีทัศนะที่ไม่เห็นด้วยกับความคิดของเพลโตและอริสโตเติ้ลที่ว่าชีวิตที่ดีของ มนุษย์จะเกิดขึ้นได้เมื่ออยู่ภายใต้นครรัฐ ซึ่งเป็นการผูกเงื่อนไขในเรื่องความจำเป็นของการมีรัฐและรูปแบบของรัฐไว้กับการมีชีวิตที่ดีของมนุษย์ในรัฐ และเห็นว่า ชีวิตที่ดีของมนุษย์นั้นแท้จริงก็คือความเป็นปัจเจกชนที่ไม่ต้องผูกพันธ์อยู่กับรัฐ เพราะรัฐและอำนาจการเมือง เป็นสิ่งที่มนุษย์สูญเสียเสรีภาพที่มีมาพร้อมกับความเป็นปัจเจกบุคคล รวมทั้งความเสมอภาคในระหว่างมนุษย์ด้วยกัน แต่แนวคิดของ กลุ่มสตอยอิกส์ก็ไม่ได้รับการยอมรับ เพราะรูปแบบของรัฐในปัจจุบันของมนุษย์ผูกพันธ์อยู่กับรัฐ ตามแนวคิดของ เพลโตและอริสโตเติล
แนววิชาด้านรัฐศาสตร์
ในปัจจุบันนักรัฐศาสตร์เรียนรู้แค่หลักรัฐศาสตร์ในอดีตและเป็นการศึกษาเรื่องในอดีตที่เกิดขึ้นมาแล้วหรือศึกษาประวัติศาสตร์การเมืองนั้นเอง เพื่อเป็นแนวทางการประกอบอาชีพด้านการปกครองเช่นเมื่อจบไปแล้วก็ไปสอบเป็นปลัดอำเภอ เป็นนายอำเภอ เป็นผู้ว่าจังหวัด และเป็นนักการเมือง วิชาด้านรัฐศาสตร์ไม่ควรเป็นวิชาการด้านความจำเพื่อตอบปัญหาตอนสอบกลางภาคและปลายภาคเท่านั้น แต่ควรเป็นวิชาที่พัฒนาการแนวความคิดใหม่ๆที่ดีควบคู่ไปด้วย เพื่อเป็นนักรัฐศาสตร์ที่หัวก้าวหน้าและพัฒนา เมื่อมองการเลือกตั้งสหรัฐอเมริกา การเมืองอเมริกาเป็นแบบก้าวหน้า หรือแม้แต่ของอังกฤษ ไม่เป็นนักรัฐศาสตร์ประวัติศาสตร์เพียงอย่างเดียว แต่เป็นรัฐศาสตร์แบบก้าวหน้าพัฒนาบ้านเมือง.